تحلیل و ارزیابی مکانیزاسیون در نظام بهره برداری کشور (با تاکید بر الگوی تعاونی های تولید روستایی)

باوجود حجم  سرمایه گذاری های انجام شده، بهره وری از منابع  همچنان در بخش کشاورزی پایین بوده و وضعیت نا به سامان عوامل تولید بخصوص ماشین آلات کشاورزی و مدیریت آن یعنی مکانیزاسیون، چشم انداز تحرک به سوی کشاورزی تجاری  را نامطلوب ساخته  است. عدم رویکرد سیستمی و یکپارچه[1] به منابع و عوامل تولید در روند اجرا و  اولویت بندی پروژه ها، موجب تعارض در توسعه بخش کشاورزی و ناکامی در دستیابی به کشاورزی پایدار گردیده است. امکان سرمایه گذاری در بخش و فرایند تشکیل سرمایه در بخش کشاورزی به دلیل مسئله خردی و پراکندگی اراضی و در نتیجه عدم بهره وری منابع  دچار اختلال می باشد. راهبرد صورت بندی نظام های بهره برداری(در قالب الگوهای مختلف؛ تعاونی های تولید، شرکت های سهامی زراعی،کشت و صنعت ها) و درکل توسعه نهادسازی[2] به عنوان مکانیزم اصلی تحول، بدین منظور و برای غلبه بر مشکلات فوق تدوین و به کار بسته شد. آنچه که محل تامل است این است که این بستر (یعنی نظام های بهره برداری) که می توان از آن به نام ظرف سیستمی کشاورزی ایران تعبیر کرد و مجهز به ساختارهای قانونی، حقوقی، پشتیبانی، نظام اطلاع رسانی و سیستم شبکه ای گسترده می باشد. در این بررسی ابتداچرایی ناکارآمدی سیاست توسعه مکانیزاسیون و مدیریت ماشین آلات کشاورزی در بخش کشاورزی مورد  واکاوی قرار می گیرد. سپس ظرفیت های  موجود تحقق مکانیزاسیون در سیستم های بهره برداری ایران به شکل  مستند به بحث گذاشته می شود و  در ادامه ضمن تشریح کاستی های مکانیزاسیون در نظام  بهره برداری تعاونی تولید ضریب مکانیزاسیون موجود این سیستم در کشور محاسبه  گردیده و پیشنهادهای لازم  در جهت سیاست توسعه و تقویت آن ارائه می شود.