تحلیل وضعیت توسعه یافتگی دهستان های استان لرستان با تاکید بر توسعه و امنیت پایدار

پراکندگی متفاوت جمعیت و فعالیت در پهنه کشور در سکونتگاه های انسانی، اعم از شهری و روستایی به دلایل مختلف موجب نابرابری و عدم توازن در پهنه فضای سرزمینی کشور شده که این نابرابری در توسعه خود تهدیدی بر ثبات و امنیت پایدار (گهگاه تقویت نیروهای گریز از مرکز و واگرا، مهاجرت های روستاییان به شهر، عدم امنیت غذایی، فقر و بیکاری، بزهکاری، سوءاستفاده بیگانگان و...) در سطح فضای سرزمینی است.

پژوهش حاضر از نوع تحلیلی- توصیفی بوده و به منظور سطح بندی دهستان های نمونه از فن چند شاخصه تاپسیس بهره گرفته شده است. شاخص های مورداستفاده برای سطح بندی در سه بعد اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی و کالبدی- محیطی بوده است. وزن دهی به شاخص ها با استفاده از روش فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) تعیین شده است و در این خصوص از دیدگاه کارشناسان که به تعداد 15 نفر (از اعضای هیئت علمی دانشگاه ها) انتخاب شدند، بهره گرفته شده است.

 یافته ها: 

سنجش توسعه یافتگی دهستان های استان لرستان و تحلیل فضایی آن نشان داد عوامل درونی و بیرونی در طی چند دهه گذشته توسعه نامتوازن فضایی را موجب شده است به نحوی که در برخی مناطق نیروهای وادارنده توسعه و به تبع آن، ساختارها و کارکردهای توسعه آفرین شکل گرفته و در برخی مناطق نه تنها ساختارهای لازم شکل نگرفته بلکه در مواقعی نارسائی ساختاری موجب نابرابری توسعه انسانی و نارسائی در شاخصه های امنیت پایدار شده است.

 نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج به دست آمده شایان ذکر است راه برون رفت از عدم توازن ایجاد شده و حرکت به سمت توسعه و امنیت پایدار اصلاح ساختاری-کارکردی در ابعاد مختلف مرتبط با توسعه سکونتگاه های انسانی در سطوح کلان و محلی است.