اثر طول عمر کفش ورزشی بر طیف فرکانس فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی طی راه رفتن در افراد سالم و دارای ژنوواروم

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر طول عمر کفش ورزشی بر طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در افراد سالم و ژنوواروم طی راه رفتن بود.

پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می باشد. 15 دختر دارای ژنوواروم  و 15 نفر فرد سالم داوطلب شرکت در این پژوهش شدند. داده ها تحت دو شرایط ویژه شامل راه رفتن با کفش نو و کفش کارکرده جمع آوری شد. مدت استفاده از کفش شش ماه بود. فعالیت الکتریکی عضلات با استفاده از دستگاه الکترومایوگرام سطحی ثبت گردید. آزمون تحلیل واریانس دو سویه با اندازه گیری های مکرر جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. سطح معنی داری 0/05>P در نظر گرفته شد.

یافته ها نشان داد که عامل کفش اثر معناداری بر میزان طیف فرکانس فعالیت عضله های پهن داخلی در فاز اتکا (0/04=P)، درشت نئی قدامی در زیرفاز پاسخ بارگیری (0/01=P) و هل دادن (0/002=P)، و دوقلوی داخلی در زیرفاز هل دادن (0/003=P) دارد. به علاوه اثر گروه بر میزان طیف فرکانس فعالیت عضلات درشت نئی قدامی در فازهای اتکا (0/04=P) و نوسان (0/04=P) معنادار می باشد.

به نظر می رسد افزایش طول عمر کفش، طیف فرکانس عضلات اندام تحتانی را در هر دو گروه سالم و گروه دارای ژنوواروم دچار تغییر می نماید. در برخی موارد این تغییر فرکانس عضلات ممکن است با افزایش احتمال آسیب همراه باشد.