بررسی ساختار بصری آثار ناتمام در هنر نقاشی و مجسمه غرب

هدف از نگارش مقاله حاضر بررسی ساختار بصری آثاری است که به صورت ناتمام در هنر نقاشی و مجسمه سازی غرب، توسط هنرمندان، در زمان های مختلف و شیوه های متعدد شکل گرفته است و سرانجام تاثیر به سزایی بر «نظریات روشنفکران غربی» گذاشته است. در این کنکاش در پی آنیم که: آیا هنرمندانی عمدا، اثری را ناکامل ارائه کرده اند یا برحسب اتفاق و ناخواسته، این آثار شکل گرفته است؟ آیا یک اثر هنری را می توان تمام شده محسوب کرد؟  به عنوان یافته های این پژوهش، می توان چنین اظهار نمود که با گذشت زمان و سپری شدن قرون متمادی و با توجه به گونه گونگی فرهنگ ها درجوامع بشری و تغییر و تحولات تکنیکی، این موضوع دستخوش تغییراتی می گردد که در بسیاری از قرون گذشته مطرح نبوده است و متعاقبا، در این گونه آثار نگرش و رویکرد قابل توجهی دیده می شود که جای واکاوی و تعمق دارد. سرانجام به عنوان نتیجه حاصل شده، باید گفت که این گونه آثار در ابتدا از فضایی به پایان نرسیده سرچشمه گرفته، لیکن، بعدها به نگاهی پارادوکسال تبدیل شده است و چه بسا از دست آوردهای «ناتمامیت» بهره جسته که برداشتی نوآورانه و بسیار عمیق فکری می باشد. در واقع، استفاده از ناتمامیت یا به دیگر سخن، پایان نیافته، همیشه نشات گرفته از فضایی حقیقتا، ناکامل نبوده است، بلکه گاه، برخی از هنرمندان برای به صحنه کشیدن نا دیدنی ها  و یا به نمایش گذاشتن فضایی نامحسوس از قالب ناتمامیت سود جسته اند.