بررسی تاثیر یادگیری پنهان و آشکار هماهنگی دودستی بر رفتارهای ناتوان کننده اوتیسم

رفتارهای ناتوان کننده اوتیسم، عامل مشهود در تفاوت با افراد طبیعی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یادگیری پنهان و آشکار هماهنگی دودستی بر رفتارهای ناتوان کننده اجتماعی، ارتباطی و حرکتی اوتیسم انجام شد.

مواد و روش ها:

این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی کنترل شده غیر تصادفی بود. 24 کودک مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا با میانگین سنی 3 ± 10 سال، به روش در دسترس انتخاب شدند و با کمک پیش آزمون سنجش دامنه اوتیسم (Autism Spectrum Screening Questionnaire یا SSRQ)، به شکل همگن در سه گروه پنهان، آشکار و شاهد قرار گرفتند. گروه های تجربی در شش جلسه تمرینی به مدت 30 دقیقه، به تمرین هماهنگی دودستی با کمک دستگاه سنجش هماهنگی دودستی پرداختند؛ به گونه ای که گروه پنهان به صورت کم خطا و گروه آشکار به صورت پرخطا تمرین را اجرا می کردند. در پایان جلسه ششم، پس آزمون SSRQ از همه افراد به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون One-way ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها:

بر اساس یافته های آزمون One-way ANOVA، تفاوت معنی داری بین گروه پنهان با گروه های آشکار و شاهد وجود داشت (014/0 = P). این معنی داری مربوط به شاخص های تعاملات اجتماعی (019/0 = P) و اختلالات رفتاری (002/0 = P) بود، اما در شاخص اختلالات گفتاری تفاوت معنی داری مشاهده نشد (910/0 = P).

نتیجه گیری:

روش های یادگیری پنهان و آشکار بر رفتارهای ناتوان کننده اوتیسم تاثیر می گذارد. پیشنهاد می شود از یادگیری کم خطا به منظور آموزش افراد مبتلا به اوتیسم استفاده گردد تا علاوه بر استفاده از برتری های یادگیری پنهان، بهبود در عملکرد اجتماعی و رفتاری ایجاد شود.