نقش راهبردهای تنظیم هیجان در اختلالات هیجانی سربازان با سابقه تلاش های خودآسیبی (خودکشی و غیرخودکشی گرایانه)

اقدام به خودکشی و خودزنی به عنوان یکی از ناخوشایندترین حوادث روانی و اجتماعی در نوجوانان و جوانان شناخته می شود که ممکن است در برخی از شرایط اجتماعی به معضلی مهم تبدیل شود؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش راهبردهای تنظیم هیجان در اختلالات هیجانی سربازان با سابقه اقدام به خودکشی انجام شد.

روش ها:

 پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است؛ جامعه مورد مطالعه تمام سربازانی بودند که بین سال های 95 تا 96 (از مرداد 95 تا آبان 96) در سه مرکز نظامی ارتش (زنجان، قزوین و تهران) خدمت می کردند و سابقه رفتارهای خودآسیبی داشتند. تعداد 92 نفر از این سربازان که حداقل یکبار رفتارهای خودآسیبی در قالب جرح خویشتن و مصرف مواد (دارو) داشتند، بصورت سرشماری وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از نسخه کامپیوتری آزمون چند محوری بالینی میلون3 و فرم کوتاه پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان جمع آوری شدند.

یافته ها:

 تعداد 92 سرباز با میانگین سنی 7/5±19/33 سال، و میانگین طول خدمت 4/9±14/5 ماه حضور داشتند. بیش از 71% از آنها زیر دیپلم تا دیپلم بودند. نتایج حاصل از رگرسیون گام به گام نشان داد که راهبردهای سازگارانه و ناسازگارانه تنظیم هیجان می توانند بطور معنی داری بخشی از واریانس اختلال شخصیت افسرده (R2=0.11) و اضطراب (R2=0.11) را در سربازان با سابقه رفتارهای خودآسیبی پیش بینی و تبیین کنند.

نتیجه گیری:

 با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که راهبردهای ناسازگارانه تنظیم هیجان می تواند اختلالات هیجانی در سربازان با سابقه رفتارهای خودآسیبی را پیش بینی کند. لذا در جهت پیشگیری از برخی اقدامات ناخوشایند در این افراد می تواند موثر باشد.