اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور

ناباروری، آسیب های روان شناختی و هیجانی فراوانی برای زنان نابارو ایجاد می کند که ضروری است با بکارگیری درمان های روان شناختی مناسب نسبت به کاهش این آسیب ها اقدام شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور انجام گرفت.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان نابارور شهر تهران در سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 زن نابارور با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (15 زن در گروه آزمایش و 15 زن در گروه گواه). گروه آزمایش کیفیت زندگی درمانی (فریش، 2006) را طی دو ماه در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی زناشویی (پاینز، 1996) و پرسشنامه پریشانی روان شناختی (کسلر و همکاران، 2002) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور تاثیر معنادار داشته(001/0 p<) و توانسته منجر به کاهش فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور شود.

یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که کیفیت زندگی درمانی با بهره گیری از فنونی همانند توجه به ارزش ها و زندگی معنوی، بهداشت و سلامت جسمی، بازی و تفریح، عشق و بهبود رابطه با دوستان، فرزندان، اقوام و بستگان و همسر می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور مورد استفاده قرار گیرد.