مقایسه اثرات محافظت کنندگی کبدی نانومیسل کورکومین با کورکومین و سیلی مارین در سندرم کبد الکلی مزمن در موش سوری

 کورکومین دارای اثرات کلینیکی ارزشمندی بر کبد است اما جذب ضعیف، متابولیسم سریع و عوارض جانبی دوزهای بالای آن در اثربخشی آن جهت پیشگیری و درمان بیماری ها محدودیت فراوانی ایجاد نموده است.

 در این تحقیق، اثرات حفاظتی و ترمیم کنندگی نانومیسل کورکومین بر آسیب کبدی ناشی از مصرف مزمن اتانول، با کورکومین و سیلی مارین در مدل موش سوری مقایسه شد.

 تعداد 42 سر موش سوری ماده، در 8 گروه تقسیم بندی شدند و وضعیت این گروه ها بر اساس شاخص های کلینیکی، بیوشیمیایی (ALT، AST، ALP و LDH) و هیستوپاتولوژیک پس از 60 روز در پایان مطالعه مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفت.

 سطوح سرمی  ALT و AST در گروه های تحت درمان با نانوکورکومین (mg/kg 100)، کورکومین (mg/kg 100) و سیلی مارین (mg/kg 25) نسبت به گروه مصرف کننده اتانول کاهش معنی داری یافت (05/0 >P ) که بیانگر کاهش آسیب کبدی ناشی از اتانول می‎باشد. علاوه بر شاخص های بیوشیمیایی، یافته های هیستوپاتولوژیک نیز هم ارزی نانوکورکومین ، کورکومین و سیلی مارین را در کنترل شاخص های سمیت کبدی ناشی از اتانول پس از قطع مواجهه با اتانول و در دوران نقاهت مسمومیت با الکل تایید نمودند لیکن در این مقایسه، نانوکورکومین تنها ترکیبی بود که توانست به طور اختصاصی باعث کاهش معنی دار سطح LDH پس از قطع اتانول شود.

نتیجه گیری: 

نانوکورکومین با کنترل افتراقی سطح LDH  نسبت به کورکومین و سیلی مارین می تواند قابلیت های کلینیکی ویژه ای در کنترل آسیب های کبدی ناشی از سمیت زینوبیوتیک ها در صورت انجام مطالعات تکمیلی داشته باشد.