ارزیابی دز جذبی و تخمین ریسک سرطان بیماران تحت عملیات الکتروفیزیولوژی و ابلیشن قلب بیمارستان افشار یزد

امروزه با افزایش اختلالات آریتمی قلب، آزمایشات الکتروفیزیولوژی و ابلیشن توسعه فراوانی یافته است. در این روش های تشخیصی و درمانی به دلیل استفاده از فلوروسکوپی شاهد پرتوگیری بیماران هستیم. مطالعه حاضر به ارزیابی دز جذبی در بیماران تحت عملیات الکتروفیزیولوژی و ابلیشن قلب و تخمین ریسک سرطان در آن ها در بیمارستان افشار یزد پرداخته است.

مطالعه حاضر از نوع توصیفی-مقطعی می باشد. در این پژوهش تخمینی از متوسط دز جذبی بیماران ارجاعی برای آزمایشات الکتروفیزیولوژی و ابلیشن در بخش قلب بیمارستان افشار یزد به دست آمد. در بخش قلب این بیمارستان یک دستگاه آنژیوگرافی جنرال الکتریک (GE) با تیوب مشدد تصویر به قدمت 25 سال مورد استفاده قرار می گرفت. دزیمتر به کاررفتهKAP  میتر بوده که امکان اندازه گیری دز جذبی در سطح و مدت زمان تابش دهی را فراهم می ساخت و به کمک نرم افزار PCXMC دز موثر بیمار و دز- سطح محاسبه گردید.

متوسط دز سطح در عملیات ابلیشن و الکتروفیزیولوژی به ترتیب 32/105 ±34/153  و 62/5 ±88/14 گری در سانتی متر مربع و محدوده زمان تابش به ترتیب 32/3 تا 65/68 دقیقه و 03/1 تا 28/6 دقیقه اندازه گیری شد. متوسط دز موثر بیماران در آزمایشات ابلیشن و الکتروفیزیولوژی به ترتیب 38/16 و 65/1 میلی سیورت و احتمال بروز سرطان به ازای ده هزار بیماری که تحت عملیات ابلیشن و الکتروفیزیولوژی قرار گرفتند به ترتیب 13 و 3/1 نفر تخمین زده شد.

نتیجه گیری:

 دز جذبی بیماران تحت ابلیشن بیش از الکتروفیزیولوژی بود. در این تحقیق، افزایش دز جذبی بیماران ناشی از ابلیشن نسبت به مطالعات دیگر می تواند ناشی از قدمت زیاد دستگاه فلوروسکوپی و فرسودگی لامپ مشدد تصویر آن باشد.