بررسی خودشناسی و فرایند فردیت در داستان های عامیانه (گذری به اتاق های دربسته، چاه های تاریک و غارهای دایره وار)

در بسیاری از قصه های عامیانه، به ویژه داستانهای سحر و جادو (تیپ 300-749 آرنه تامپسون) مبحث خودشناسی و فرایند فردیت قهرمان درخور توجه بوده و سیر روایی داستان و بخش مهمی از عملکرد قهرمان برمبنای آن است. قهرمانان چنین قصه هایی، در پی یافتن خود و رسیدن به فرایند فردیت، سفری را آغاز میکنند. روان آماده ی قهرمانان (مذکر) در این قصه ها پس از ورود به اتاق های دربسته، غارها یا چاه هایی که تجلی گاه ناخود اگاهی هستند، به گنجینه ی معرفت راه مییابند و برای دستیابی به آن با دیو یا اژدهایی مقابله میکنند؛ آنگاه با از میان برداشتن موانع، با پریزادگانی که نماد بخشی از ناخوداگاهی و معادل آنیما (روان زنانه) در مردان هستند، ازدواج میکنند و با پیوند ناخود اگاهی با خوداگاه به سعادت میرسند. پس از آن، قهرمان که به کمال و تمامیت رسید، بازمیگردد تا اعتدال و نظمی نوین برقرار کند و مردم را از برکت وجود خویش بهره مند سازد. هدف این مقاله، تحلیل روان شناختی و نمادگرایانه ی چهارده قصه برمبنای فرایند فردیت و خودشناسی است؛ اینکه چگونه قهرمان در سفر خود با گذر از غارها و اتاق های دربسته به ارمغان آگاهی و آزادی دست مییابد. جلوه های کهن الگویی در این قصه ها بستر مناسبی را برای تاویل روانکاوانه بر مبنای نظریه ی فرایند فردیت یونگ فراهم میسازد.