بررسی دز ریه در پرتودرمانی سرطان مری به روش شبیه سازی مونت کارلو

پرتودرمانی در کنترل و درمان سرطان ها نقش مهمی دارد. ریه ها یکی از ارگان های در معرض خطر در پرتودرمانی سرطان مری می باشند. تفاوت بین توزیع دز محاسبه شده توسط سیستم طراحی درمان و دز واقعی رسیده به بیمار بستگی به الگوریتم محاسباتی سیستم طراحی درمان دارد که در ناهمگنی هایی مانند ریه، برجسته تر است. در این مطالعه، توزیع دز سیستم طراحی درمان با محاسبات مونت کارلو در دو بافت همگن و ناهمگن مقایسه شده است.

مواد و روش ها: 

طرح درمان سه بعدی با استفاده از سیستم طراحی درمان CorPLAN از سیستم شتابدهنده خطی SIEMENS PRIMUS روی تصاویر CT انجام شد. از کد شبیه سازی EGSnrc monte carlo نیز برای همان شرایط استفاده شد. توزیع دز به دست آمده از شبیه سازی و سیستم طراحی درمان با استفاده از منحنی PDD و شاخص درصد اختلاف دز مقایسه شده است.

یافته ها:

 با توجه به نتایج، میزان خطا از سیستم طراحی درمان در بافت همگن کم تر از 3 درصد بود، در حالی که خطای محاسباتی در ناهمگنی ریه بیش از مقدار استاندارد 5 درصد اریابی شده است.

نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که دقت سیستم طراحی درمان CorPLAN در بافت همگن بیش از ناهمگنی ریه است و این مورد باید در کلینیک مورد بررسی قرار گیرد. همچنین می توان از کد مونت کارلو برای شبیه سازی و ارزیابی توزیع دز در رادیوتراپی استفاده کرد و در مواردی که اندازه گیری عملی برخی پارامترهای دزیمتریک غیرممکن یا دشوار باشد، می توان از این کد برای پیش بینی و بهینه سازی طرح های درمانی استفاده نمود.