بررسی آزمایشگاهی عملکرد آبشکن باز و بسته بر الگوی جریان و توپوگرافی بستر در کانال با بستر فرسایش پذیر

فرسایش بستر و کناره های رودخانه یکی از عواملی است که باعث تغییرات مورفولوژی رودخانه ها می شود. عمق آبشستگی معرف میزان پتانسیل تخریب جریان در اطراف سازه های هیدرولیکی واقع در مسیر جریان است. بنابراین تعیین عمق آبشستگی و سرعت جریان، امری ضروری می باشد. در این مطالعه، نتایج آزمایشگاهی تغییرات توپوگرافی بستر و الگوی جریان در اطراف موانع نفوذناپذیر و موانع نفوذپذیر با یکدیگر مقایسه شده است. برای موانع نفوذپذیر از دو نوع موانع توری سنگی و موانع میله ای یک و دو ردیفه با زاویه 90 درجه نسبت به امتداد جریان استفاده شده است. در استفاده از موانع میله ای دوردیفه، دو حالت قرارگیری میله ها به صورت در امتداد هم و زیگزاگی مورد نظر قرار گرفته است. آزمایش ها در یک کانال مستطیلی با بستر متحرک به عرض 60 سانتی متر و دبی 28 لیتر بر ثانیه و عدد فرود 26/0 انجام پذیرفت. نتایج نشان داد روند تغییر حداکثر عمق آبشستگی با افزایش نفوذپذیری، کاهشی است. در موانع توری سنگی نسبت به موانع میله ای با نفوذپذیری یکسان، آبشستگی به مراتب بیشتر است. همچنین اثر افزایش فاصله ردیف های موانع دو ردیفه بر مقدر حداکثر عمق آبشستگی برای حالت زیگزاگی، افزایشی و برای حالت در امتداد هم، کاهشی می باشد.