مقایسه حذف آرسنیک آب توسط نانوذرات مگنتیت و اکسید تیتانیوم، آلیاژ فروسیلیس و فروسیلیس منیزیم
شبه فلز آرسنیک، یک آلاینده سمی و دارای اثرات سرطان زایی شدیدی است. یکی از راه های جدید و موثر برای کاهش غلظت آرسنیک درآب های آلوده، استفاده از اصلاح کننده های معدنی است. هدف از این مقاله بررسی میزان کاهش آرسنیک در آب با استفاده از نانوذرات مگنتیت، نانوذرات تیتانیوم، فروسیلیس و فروسیلیس منیزیم است. در این تحقیق اثر زمان، غلظت اولیه آرسنیک، مقدار جاذب و pH با انجام آزمایش های ناپیوسته بر تغییر غلظت آرسنیک محلول مطالعه شد. پس از تعیین زمان تعادل، مقدار بهینه جاذب ها به دست آمد و ایزوترم های جذب سطحی رسم شد. زمان تعادل برای نانوذرات مگنتیت و تیتانیوم دو ساعت، برای فروسیلیس منیزیم 16 ساعت و برای فروسیلیس 24 ساعت به دست آمد. ایزوترم فرندلیچ با داده های آزمایش همبستگی بیشتری نشان داد (R2≥089). با افزایش pH درصد حذف آرسنیک کاهش یافت و حداکثر حذف (90 درصد) توسط نانو ذرات آهن و تیتانیوم در 3=pH مشاهده شد. نانوذرات مگنتیت و نانوذرات اکسید تیتانیوم جاذب های کاراتر و فروسیلیس منیزیم جاذب های ارزان قیمت تری برای حذف آرسنیک از آب آلوده بودند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.