ناکارآمدی دلایل منطقی در تغییر تصمیم های اخلاقی

هدف این پژوهش بررسی اثر دلیل‎های منطقی بر تصمیم ‎گیری‎های اخلاقی بود.فراخوان شرکت در پژوهش به نشانی ایمیل 75هزار نفر از ساکنان شهر تهران و حومه فرستاده شد که 765 نفر داوطلب شرکت در این پژوهش شدند. ابزار پژوهش یک دوراهی اخلاقی (استنلی، روقرتی، یانگ، هن و دبریگارد، 2018) بود. در یک طرح تجربی از آزمودنی‎ها خواسته شد تا پاسخ دهند اگر در این دوراهی اخلاقی قرار بگیرند، کدام یک از دو راه را بر می‎گزیدند (تصمیم نخستین). سپس آزمودنی‎ها به طور تصادفی به سه گروه گمارده شدند: به یک گروه دلیل‎های موافق تصمیم نخستین، به یک گروه دلیل‎های مخالف تصمیم نخستین، و به یک گروه همه دلیل‎ها (موافق و مخالف) داده شد و از هر سه گروه خواسته شد که این دلیل‎ها را ارزیابی کنند. سپس از آزمودنی‎ها خواسته شد دوباره یکی از دو راه را برگزینند (تصمیم پایانی). آزمون دقیق فیشر، تحلیل رگرسیون لجیستیک و تحلیل واریانس نشان داد که تعداد بسیار کمی از آزمودنی ‎ها پس از بررسی دلیل‎ها، تصمیم نخستین خود را تغییر دادند. تصمیم نخستین، بخش بزرگی از واریانس تصمیم پایانی را تبیین کرد و آزمودنی‎ ها دلیل‎ های موافق تصمیم نخستین خود را بهتر از دلیل ‎های مخالف آن ارزیابی کردند. این یافته‎ ها نشان می‎دهد که دلیل‎ های منطقی به تغییر تصمیم‎های اخلاقی افراد کمکی نمی‎کند.