ارتباط وضعیت آموزش بالینی با انگیزش تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم

عدم علاقه و انگیزش تحصیلی دانشجویان چالش اساسی پیش روی آموزش بالینی است. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط وضعیت آموزش بالینی با انگیزش تحصیلی در دانشجویان اتاق عمل و هوشبری انجام شد.

این مطالعه توصیفی- تحلیلی (از نوع مقطعی) برروی 104 دانشجوی هوشبری و اتاق عمل دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1396 به روش سرشماری انجام شد. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش دو پرسشنامه بررسی وضعیت آموزش بالینی و انگیزش تحصیلی هارتر بود. به منظور توصیف وضعیت آزمودنی ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)  استفاه و داده ها از طریق آزمون های t مستقل و پیرسون و رگرسیون خطی با نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین نمره وضعیت آموزش بالینی دانشجویان هوشبری 71/12±73/73 و دانشجویان اتاق عمل 10/29±75/46 بود. همچنین میانگین نمره انگیزش تحصیلی در دانشجویان هوشبری 9/75±67/7 و اتاق عمل 10/07±67/07 بدست آمد. بین وضعیت آموزش بالینی و انگیزش تحصیلی ارتباط معنی داری مشاهده شد (24/0=r).

با توجه به مطلوب نبودن کامل وضعیت آموزش بالینی دانشجویان و وجود رابطه معنی دار بین وضعیت آموزش بالینی و انگیزش تحصیلی، لذا توجه بیشتری از طرف مسئولان، اساتید و کارشناسان در جهت ارتقای آموزش بالینی در چهار حیطه اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو و نظارت و ارزشیابی پیشنهاد می گردد.