نقش میانجی های عصبی در تنظیم مرکزی اخذ غذا و اشتها در پرندگان
میانجی های عصبی (نوروترنسمیترها) ترکیباتی هستند که از پایانه های عصبی نورون های شیمیایی به فضای سیناپسی ترشح می شوند و بر گیرنده های غشایی دیگر نورون ها اثر می گذارند.
هدف این مقاله مرور نقش برخی از میانجی های عصبی موثر بر تنظیم مصرف خوراک پرندگان و عوامل تعدیل کننده ی آن ها می باشد.
میانجی های عصبی می توانند به عنوان یک عامل تحریک کننده، مهارکننده و یا تعدیل کننده نقش آفرینی کنند. تا کنون بیش از 40 میانجی عصبی مهم کشف شده است که از جمله می توان به استیل کولین، اپی نفرین، نوراپی نفرین، هیستامین، گاما آمینو بوتیریک اسید (GABA)، گلایسین، سروتونین و گلوتامات به عنوان مهمترین میانجی های عصبی موثر بر کنترل رفتار تغذیه ای اشاره کرد. به طور کلی، میانجی های سیناپسی به دو دسته تقسیم می شوند، دسته ی نخست از مولکول های کوچکی ساخته شده و تند اثر هستند؛ دسته دوم، نوروپپتیدهایی با اندازه مولکولی بزرگ تر می باشند و نسبت به دسته ی نخست، آهسته تر اثر می گذارند.
نتیجه گیری نهایی:
میانجی های عصبی کنش های گوناگونی دارند و جنبه های ناشناخته ی کارایی و اثرات متقابل آنها مورد پرسش می-باشد. از مهمترین نقش هایی که برای میانجی های عصبی در نظر گرفته می شود، اثر آن ها بر تنظیم اشتها و مصرف خوراک است. تنظیم مصرف خوراک فرآیند پیچیده ای است که در اثر برهم کنش فرسته های (سیگنال های) مرکزی و محیطی کنترل می شود. با توجه به اهمیت تنظیم اشتها در فرآیندهای مختلفی از جمله رشد، ایمنی و تولید، شناخت نقش میانجی های مختلف بر مصرف خوراک و همچنین عوامل موثر بر تعدیل آن ها اهمیت فراوانی دارد.
پرنده ، اشتها ، رفتار تغذیه ای ، مصرف خوراک ، میانجی عصبی
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.