بررسی ترجمه کهن خطبه شقشقیه تصحیح عزیزالله جوینی از منظر الگوی نقد ترجمه نیومارک (1988)

نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن پنجم و ششم، کهن ترین ترجمه ای است که از کتاب  گران سنگ نهج البلاغه در دست ماست. این ترجمه بر خلاف اهمیت زبانی و ادبی اش، کم تر مورد توجه زبان شناسان و ترجمه پژوهان بوده است. به همین خاطر، پژوهش حاضر در صدد است تا به عنوان یکی از اولین پژوهش ها در این زمینه، به بررسی و نقد ترجمه خطبه مشهور «شقشقیه» با تکیه بر الگوی نقد پیتر نیومارک (1988) بپردازد. یافته های این پژوهش که با روش توصیفی - تحلیلی، نگاشته شده، نشان می دهد که مترجم در ترجمه واژگان بیش تر از راهکار انتخاب معادل فرهنگی و در ترجمه استعارات، بیشتر از راهکار بازسازی تصویر استعاری استفاده کرده است. وی هر چند روش تحت اللفظی را برگزیده است اما از حیث ساختارهای دستوری، تابع بی قید و شرط متن مبدا نبوده و مواردی از تغییر در ترجمه اش وجود دارد؛ این تغییرات گاهی به خاطر مسائل ایدئولوژیک و گاهی نیز به دلایل زبانی اتفاق افتاده است.