مقایسه آثار دو تواتر تمرین هوازی هم حجم و بی تمرینی متعاقب با آن بر ترکیب بدن، کنترل متابولیکی و سطوح هورمون های رزیستین و آدیپونکتین در زنان

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر دو فرکانس تمرین هوازی هم حجم و بی تمرینی متعاقب با آن بر سطوح هورمون های رزیستین و آدیپونکتین، هموگلوبین گلیکولزیله، مقاومت به انسولین و ترکیب بدن زنان چاق دیابتی نوع دو بود. بدین منظور 36 زن چاق دیابتی نوع دو به صورت تصادفی به سه گروه مساوی 12 نفره (یک=تمرین با تواتر کم، دو=تمرین با تواتر بالا و سه=کنترل) تقسیم شدند. گروه یک و دو به مدت 8 هفته (یک=3 جلسه و دو= 6 جلسه در هفته، با حجم یکسان) تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. نمونه گیری های خونی، متغیرهای آنتروپومتری و عملکردی در سه مرحله پیش آزمون، 48 ساعت بعد و دو هفته پس از آخرین جلسه تمرینی سنجش شدند. از آزمون تی همبسته برای مقایسه درون گروهی و برای بررسی اختلاف های بین گروهی از آزمون آنکوا استفاده شد. نتایج درون گروهی نشان داد پس از گذشت 8 هفته مداخله ورزشی متغیرهای وزن، چربی بدن، شاخص توده بدنی، آدیپونکتین، گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه یک و رزیستین، انسولین، مقاومت به انسولین و اکسیژن مصرفی بیشینه در هر دو گروه تجربی کاهش معنا داری داشتند (05/0P<). همچنین نتایج آزمون آنکوا نشان دهنده اختلاف معنا دار بین گروه های مورد مطالعه در تمامی متغیرهای تحقیق در مرحله پس آزمون (05/0P<) و در چربی بدنی، شاخص توده بدنی، آدیپونکتین و مقاومت به انسولین در مرحله ماندگاری بود (05/0P<). با توجه به نتایج تحقیق حاضر تمرین با مدت زمان طولانی تر نسبت به تکرار بیشتر تمرینات کوتاه مدت فیزیکی می تواند موجب کنترل بهتر بیماری دیابت نوع دو به ویژه در افراد چاق شود.