معرفی خصوصیات، انواع و مکانیسم عملکردی ادجوانت ها به عنوان یک مکمل زیستی

استفاده گسترده از واکسن های موثر بر بیماری های عفونی یکی از مهم ترین پیشرفت های بهداشت عمومی در قرن بیست و یکم است. واکسن های اولیه که حاوی پاتوژن ها یا سموم ضعیف شده یا غیرفعال هستند ممکن است پاسخ ایمنی قوی را به وجود آورند، اما در این رویکرد به دلیل این که کشت بسیاری از میکروارگانیسم ها غیرعملی و ناکارآمد بوده و از طرفی نگرانی های ایمنی در مورد کشت آن ها وجود دارد، همیشه نمی تواند مورداستفاده قرار گیرد. در چنین مواردی، زیر واحدهایی از آن ها (همچون پروتئین های میکروبی یا کربوهیدرات) به عنوان آنتی ژن های واکسن در نظر گرفته می شوند. زیر واحدهای آنتی ژنی به دلیل آنکه غالبا خاصیت ایمنوژنیک ضعیفی دارند، قادر به تحریک سیستم ایمنی ذاتی نمی باشند. این خصوصیت احتمالا باعث کاهش کارایی واکسن می شود. ادجوانت ها مولکول ها، ترکیبات و یا مجموعه های فوق مولکولی هستند که قدرت و طول عمر پاسخ ایمنی خاص به آنتی ژن ها را افزایش می دهند، اما باعث حداقل سمیت و ایجاد اثرات ایمنی طولانی مدت در انسان می گردند. ادجوانت ها می توانند برای افزایش ایمنی زایی، تعدیل نوع واکنش ایمنی، کاهش مقدار آنتی ژن یا تعداد واکنش ایمن زایی موردنیاز برای اثربخشی و/ یا بهبود واکسن ها در جمعیت های خاص (به عنوان مثال، نوزادان یا سالمندان) مورداستفاده قرار گیرند. مقاله حاضر به مرور انواع مختلف ادجوانت ها پرداخته و خصوصیات و مکانیسم عملکرد آن ها را نیز موردبررسی قرار می دهد.