شورش مصر؛ استراتژی آتن برای واگرایی در شاهنشاهی هخامنشی و تدابیر اردشیر اول

مطالعه درباره تاریخ شاهنشاهی هخامنشی پس از مرگ بنیان گذار آن طی دو قرن، حاکی از آن است که آنها پس از هرسال ناآرامی خشونت آمیز تنها به طور متوسط چند سال مسالمت آمیز را پشت سر گذاشته اند که نیازمند آسیب شناسی دقیق تر از زوایای متفاوتی است. هنگامی که مصریان از مرگ خشایارشا و از کشمکشی که بر سر جانشینی او درگرفته بود، آگاهی یافتند؛ تصمیم گرفتند تا برای استقلال خویش بجنگند. از مطالعه منابع باستانی چنین برمی آید که شورش مصر در قیاس با عصیان های پیشین، بیشترین آسیب ها را بر پیکره شاهنشاهی هخامنشی وارد کرده است. انگیزه و هدف تحقیق حاضر، آسیب شناسی طغیان مصر درجهت شناسایی ماهیت آن، کشف عوامل و متغیرهای موثر در روند ایجاد ثبات و بی ثباتی، نحوه هم گرایی یا واگرایی در ساتراپی مصر دوره هخامنشی است؛ مطلبی که در تحقیقات پیشین توجه چندانی بدان نشان داده نشده است. تحقیق ازنظر روش و ماهیت، به صورت توصیفی-تحلیلی انجام شده است. مستندات موجود در پژوهش به صورت کتابخانه ای گردآوری و ارزیابی شده اند. دستاورد یا نتیجه کلی پژوهش حاضر، حاکی از آن است که نوعی بی ثباتی سیاسی در ساتراپی مصر وجود داشته که در عام ترین مفهوم آن، عبارت از ناپایداری قدرت سیاسی مستقر و جابه جایی موقتی مناصب بازیگران سیاسی بوده است.