مقایسه متغیرهای فشار کف پایی طی راه رفتن با و بدون استفاده آنی از کفی بافت دار در افراد نابینا

راه رفتن با کارآیی مناسب نیاز به تعامل سه سیستم حسی جهت حفظ تعادل دارد. در افراد نابینا، فقدان درونداد بینایی می تواند برای مکانیک راه رفتن مضر باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسه متغیرهای فشار کف پایی طی راه رفتن با و بدون استفاده آنی از کفی بافت دار در افراد نابینا بود.

طرح پژوهش حاضر از نوع مطالعه خود-کنترلی بود. تعداد 12 مرد نابینا (میانگین سنی: 39/4±66/29 سال) جهت شرکت در این پژوهش داوطلب شدند. جهت اندازه گیری متغیرهای فشار کف پایی طی راه رفتن با و بدون کفی بافت دار از دستگاه فوت اسکن (نرخ نمونه برداری: 300 هرتز) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط آزمون تی هم بسته انجام گردید. سطح معنی داری برابر 05/0 بود.

مدت زمان اتکا بین دو شرایط راه رفتن با و بدون کفی اختلاف معنی داری را نشان نداد . نتایج نشان داد میزان جابجایی مرکز فشار در راستای داخلی-خارجی طی راه رفتن با کفی حدود 51/35 درصد کمتر از شرایط راه رفتن بدون کفی بود. اوج فشار کف پایی و اوج نیروها در اولین استخوان کف پایی طی راه رفتن با کفی به ترتیب به میزان 69/25 درصد و 30/64 درصد در مقایسه با راه رفتن بدون کفی کمتر بود. در حالی که اوج فشار کف پایی در دومین و سومین استخوان کف پایی طی راه رفتن با کفی به ترتیب به میزان 03/20 درصد و 99/28 درصد در مقایسه با راه رفتن بدون کفی بیشتر بود. هم چنین اوج نیرو در دومین استخوان کف پایی طی راه رفتن با کفی 70/19 درصد بیشتر از راه رفتن بدون کفی بود.

کفی بافت دار سبب بهبود کنترل پاسچر در راستای داخلی-خارجی طی راه رفتن گردید. بنابراین می توان استفاده از این کفی را برای افراد نابینا توصیه نمود. انجام پژوهش های بیشتر در این زمینه توصیه می شود.