بررسی شیوه های بازنمایی مرثیه های شاهنامه با تاکید بر عنصر «عاطفه»
جاودانگی شاهنامه مرهون بازنمایی «من عاطفی» از نوع فردیتهایی عالیست که در پیوند با اساطیر در نظام معنایی سترگ و رازآلود توصیف شده است. من عاطفی نشان از هویت هر فردست. من عاطفی در سوگ بیشتر بازنمایی میشود؛ زیرا عواطف بجوش آمده در مراثی، محل مناسبی برای ارزیابی من بازتاب یافته در آنست. موضوع مقاله حاضر، بررسی بازتاب من عاطفی در مرثیه های شاهنامه فردوسیست. پس از تبیین چهارچوب پژوهش و مشخص ساختن انواع من عاطفی که براساس علم روانشناسی بسه صورت «من محدود بشری»، «من اجتماعی»، «من متعالی» نمود مییابد مرثیه های مندرج در شاهنامه بصورت موردی تحلیل شده است. حاصل آنکه در شاهنامه، سوگواری مردان بیشتر از سوگواریهای زنان بازتاب یافته است. فردوسی شاهنامه را سرشار از اخلاق و معنویت سروده و چنینست که من عاطفی متعالی در شاهنامه، بویژه در کنشهای رفتاری رستم و سیاوش و فریدون و گاهی رودابه، دیده میشود. عموما تورانیان سه واکنش «خشم و نفرت»، «گناه و نومیدی»، «انکار و دریغ» را در سوگ عزیزان خود نشان داده اند که بازتاب من محدود آنانست؛ در مراثی ایرانیان، «من اجتماعی» و «من متعالی» بیشتر بازنمایی شده است. همسویی من های بازتاب شده با شخصیتهای شاهنامه، نشان از موفقیت فردوسی در داستانپردازی و حقیقت پذیری دارد.<-p> <-p>
شاهنامه فردوسی ، مرثیه ، من عاطفی ، جاودانگی
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.