بررسی تطبیقی معنای استعاره ها از نظر شیخ محمدرضا اصفهانی و دونالد دیویدسون

استعاره در غرب، ازجمله موضوعاتی است که از چشم اندازهای متعددی بررسی و نظریه های مختلفی درباره آن ارائه شده است. استعاره در سنت بلاغی اسلامی از نظر تعریف و کاربرد، قلمرو محدودتری دارد. همه نظریه پردازان استعاره، هم در غرب و هم در بلاغت اسلامی، بر این باورند که استعاره علاوه بر معنای حقیقی و تحت اللفظی، دارای معنایی ثانویه و مجازی است؛ اما در این میان، دو دیدگاه خلاف آمد عادت وجود دارد. دونالد دیویدسون و محمدرضا اصفهانی، این مبنا را نمی پذیرند. در باور آن ها استعاره جز معنای تحت اللفظی، معنایی دیگر ندارد و بحث استعاره ها مربوط به حوزه کاربرد آن ها و تاثیری است که این کاربرد در یک بافت و زمینه خاص ایجاد می کند. در باب نظریه دیویدسون، مقاله ها و رساله های بسیاری نوشته شده، در حالی که نظریه شیخ اصفهانی با وجود مقدم بودن بر دیدگاه دیویدسون، حتی در میان اهل بلاغت ایرانی، ناشناخته مانده است. این مقاله ضمن بررسی مفصل دیدگاه اصفهانی، به بیان شباهت های نظریه دیویدسون با آن، می پردازد.