ادراکات توسعه گرای دنگ شیائو پینگ و عادی سازی سیاست چین در قبال آمریکا

چرایی عادی سازی سیاست چین در قبال آمریکا در دهه 1970، پرسشی اصلی پژوهش حاضر است. در پاسخ، نگارندگان این فرضیه را مورد راستی آزمایی قرار می دهند که «روی کار آمدن رهبران جدید با ادراکات متفاوت از رهبران نسل پیشین، متغیر اصلی در عادی سازی سیاست های چین در قبال آمریکا بوده است». چین تحت رهبری مائو تسه دونگ طی دو دهه (1960-1950) علی رغم اتخاذ برنامه های اقتصادی و فرهنگی متعدد ازجمله «جهش بزرگ به جلو»، «راه رفتن با دو پا» «انقلاب فرهنگی» و غیره و همچنین اتخاذ راهبردهایی در سیاست خارجی نظیر «تکیه به یک طرف»، «مبارزه با دو مشت» و «ایده انقلاب جهانی»، نه تنها نتوانست کشور پرجمعیت چین را از فقر و انزوا نجات دهد، بلکه بیش از پیش منجر به فقیرتر شدن مردم و درخطر افتادن موجودیت کشور شد. هم زمانی این شرایط با کناره گیری و سپس مرگ مائو موجب شد تا جناح عمل گرا به رهبری دنگ شیائو پینگ قدرت را در دست گیرند. رهبری جدید و همفکرانش، ادامه سیاست های پیشین را برای مشروعیت حزب و بقای چین، بسیار پرمخاطره تشخیص دادند؛ بنابراین برنامه اصلاحات اقتصادی و لزوم یادگیری و بهره گیری از فرصت های بین المللی که یکی از محورهای آن عادی سازی روابط با آمریکا بود، در دستور کار دولت قرار گرفت.