بررسی تاثیر فلوفنامیک اسید به عنوان مهارکننده کانکسین بر روی ترمیم زخم های دیابتی

فلوفنامیک اسید از خانواده فنامات ها بوده و به عنوان داروی ضد التهاب غیراستروئیدی و ضد درد مورداستفاده قرارگرفته است. با توجه به قابلیت دارو جهت مهار کانال های و ممانعت از خروج محتویات سلول ازجمله ATP، احتمال تاثیر مثبت آن بر روند التیام زخم های دیابتی وجود دارد.

بررسی اثرات موضعی فلوفنامیک اسید به عنوان بلوک کننده کانال کانکسین بر التیام زخم رت های دیابتی شده توسط آلوکسان.

 روش کار:

 در این مطالعه از 40 سر رت نر نژاد ویستار استفاده شد. همه ی رت ها توسط 150 میلی گرم در کیلو گرم آلوکسان دیابتی و به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. پس از بیهوشی برشی به ابعاد 2×2 سانتی متر در ناحیه پشت ایجاد و پوست به طور کامل جدا گردید. گروه ها به صورت جداگانه تحت درمان با پمادهای 2، 5 و 10 درصد فلوفنامیک اسید قرار گرفتند و یک گروه نیز به عنوان کنترل فقط پماد وازلین و اوسرین دریافت کرد. پماد و پانسمان روزانه تجدید شد. از روز صفر تا 21 در روزهای فرد مساحت زخم موردبررسی قرار گرفت. در هر گروه، نیمی از رت ها در روز پنج و بقیه در روز 21 یوتانایز و از محل برش، نمونه پاتولوژیک تهیه گردید.

فرآیند ترمیم، تراکم فیبروبلاست ها، روند اپیتلیالیزاسیون، آنژیوژنز، تشکیل رشته های کلاژن و بسته شدن زخم در گروه 2 درصد بهتر از سایر گروه ها بود و به ترتیب در گروه های کنترل، 5 و 10 درصد از سیر نزولی برخوردار و دارای اختلاف معنی دار بود، بطوریکه در دو گروه آخر، فرآیند ترمیم مختل گردید. 

نتیجه گیری نهایی:

 غلظت 2 درصد دارو نه تنها اثرات ضدالتهابی قوی را بروز نداد، بلکه با تاثیر بر روی کانال های کانکسین 43 و ممانعت از خروج ATP، فرآیند ترمیم را بهبود بخشیده و تسریع نمود، درحالی که در غلظت 5 و 10 درصد، اثرات ضدالتهابی دارو غالب بوده و منجر به تاخیر در فرآیند ترمیم گردید.