تبیین تجارب اقامه نماز در بیماران بستری: یک مطالعه پدیدارشناسی

اقامه نماز به خصوص در مراکز درمانی همیشه با چالش روبه رو بوده است. هرچند از ارتباط بین نماز و سلامتی بسیار سخن گفته شده است، اما تاکنون موانع و مشکلات جهت اقامه نماز از زبان خود بیماران بستری کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این تحقیق با هدف تبیین تجارب اقامه نماز در بیماران بستری انجام شده است.

مواد و روش ها:

 مطالعه حاضر با روش کیفی از نوع پدیدارشناسی است. تعداد 15 بیمار (7 زن و 8 مرد) بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان به روش مبتنی بر هدف انتخاب شدند. نمونه گیری تا زمان اشباع داده ها ادامه داشت. این بیماران در بخش های طبی، اورژانس، CCU و جراحی بستری بودند. روش جمع آوری داده ها مصاحبه های نیمه ساختاریافته بود. مصاحبه های ضبط شده کلمه به کلمه پیاده شد. تحلیل اطلاعات هم زمان با نمونه گیری انجام شد.

پس از تحلیل داده ها در 2 تم (موانع اقامه نماز در بیماران بستری، عوامل تسهیل کننده اقامه نماز در بیماران بستری) و 6 طبقه قرار گرفتند که شامل «فراهم نبودن ملزومات نماز»، «احساس عدم طهارت برای اقامه نماز»، «عدم تمایل به استفاده از جایگزین های وضو»، «عدم آشنایی با مسائل شرعی»، «امکان ارتباط بهتر و خالص تر با خدا»، «آثار روحی نماز بر بیمار بستری» می باشد.

نتیجه گیری:

 با توجه به فراهم نبودن بستر اقامه نماز در مراکز درمانی و اهمیت نماز برای بیماران بستری، باید شرایط لازم برای اقامه نماز در این بیماران توسط مدیران و دست اندرکاران بیمارستان فراهم شود و مورد توجه قرار گیرد.