بررسی جایگاه بیماری های عصبی در موانع حضانت موضوع ماده 1173 قانون مدنی

حق حضانت فرزند از جمله مباحث مهم حقوق خصوصی است که از جنبه های متنوعی مورد بررسی قرار گرفته است. قانونگذار ایران، ذیل ماده 1173 قانون مدنی، یکی از مصادیق عدم مواظبت از طفل را ابتلای والدین به «بیماری های روانی» بیان کرده و سخنی از «بیماری های عصبی» به میان نیاورده است، در حالی که مطابق مبانی علم روان شناسی، بیماری های روانی و عصبی ماهیت، منشا و آثار متفاوتی دارند. اهمیت انجام این پژوهش توصیفی تحلیلی از این جهت است که در حیطه حقوق عصب شناختی، جایگاه «بیماری های عصبی» را به عنوان یکی از موانع حضانت موضوع ماده 1173 قانون مدنی بررسی نموده است. در نتیجه کلی پژوهش مشخص شد که تشابه بیماری های روانی و عصبی به هیچ عنوان، وجاهت علمی نداشته و در صورت ارجاع تشخیص بیماری به کارشناس خبره پزشکی قانونی، وی بر اساس مبانی علمی، بیماری های عصبی را از بیماری های روانی تفکیک کرده و نظریه خود را صادر می نماید، اما چنانچه دادگاه خانواده «بیماری های عصبی» را از شمول ماده 1173 خارج بداند، امکان دارد که حضانت طفل را به شخصی واگذار نماید که به دلیل ابتلا به بیماری عصبی حاد، صلاحیت حضانت را نداشته و در نتیجه سلامت کودک به خطر بیفتد. همچنین مشخص شد، اختلالات عصبی در بعضی موارد قوه اراده و تمییز شخص را از بین می برد و در دایره جنون قرار می گیرد و به همین دلیل، می توان گفت فرد مبتلا به اختلالات عصبی «فاقد اهلیت تمتع» از حق حضانت می باشد. بنابراین ضرورت دارد قانونگذار محترم در بند سوم از ماده 1173 قانون مدنی بازبینی نموده و بعد از عبارت «ابتلا به بیماری های روانی»، عبارت «بیماری های عصبی» را نیز به این بند اضافه نماید.