مقایسه میزان همدلی دندان پزشکان و دانشجویان دندان پزشکی شهر اصفهان با مراجعه کنندگان معتاد به مواد مخدر:یک مطالعه توصیفی- مقطعی

ارتباط و درک متقابل ارایه دهندگان خدمات سلامت دهان و مراجعه کنندگان، مورد توجه جدی نظام آموزشی دندانپزشکی قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه میزان همدلی دندان پزشکان و دانشجویان دندان پزشکی شهر اصفهان با مراجعه کنندگان معتاد به مواد مخدر در سال 1397 بود.

 جامعه آماری این مطالعه توصیفی- مقطعی را دانشجویان دندان پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) و دندان پزشکان شاغل در کلینیک های دندان پزشکی شهر اصفهان تشکیل داد که از هر گروه 100 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داوطلبان پرسش نامه ای دو قسمتی شامل اطلاعات فردی و پرسش نامه استاندارد همدلی Jefferson (Jefferson Scale of Empathy یا JSE) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آزمون های 2</sup>χ، Fisher's exact، Independent t، Linear regression و ضریب همبستگی Pearson مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

میزان همدلی دندان پزشکان با افراد معتاد، به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان دندان پزشکی بود (001/0 > P). میانگین متغیر همدلی با افراد معتاد، در هیچ کدام از گروه های دانشجویان و دندان پزشکان بین مردان و زنان یا افراد مجرد و متاهل اختلاف معنی داری را نشان نداد (0/050 < P). بین سن دانشجویان دندان پزشکی با متغیر همدلی آن ها با افراد معتاد، رابطه مستقیم و ضعیفی وجود داشت (0/050 > P، 0/271 = r)، اما در گروه دندان پزشکان، بین متغیر سن و میزان همدلی رابطه معنی داری مشاهده نشد (0/780 = P). بر اساس نتایج آزمون Linear regression، میزان همدلی دندان پزشکان با افراد معتاد بیشتر از دانشجویان بود (001/0 > P)، اما هیچ کدام از متغیرهای زمینه ای سن، جنسیت، سابقه شغلی و وضعیت تاهل، تاثیر معنی داری بر همدلی نداشت (0/005 < P).

اگرچه نمره همدلی دندان پزشکان با افراد معتاد به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان دندان پزشکی بود، اما نمره همدلی هر دو گروه در وضعیت متوسطی قرار داشت. بنابراین، برنامه ریزان آموزش دندان پزشکی باید جهت افزایش همدلی با افراد معتاد، برنامه های هدفمند را به دوره آموزشی دندان پزشکی وارد کنند.