تاثیر پایداری کشاورزی بر امنیت غذایی خانوارهای روستایی در ایران

با توجه به رشد جمعیت و کاهش ظرفیت های زیست محیطی طبیعت برای تولید مواد غذایی، امروزه دستیابی به امنیت غذایی بسیار دشوارتر از دهه های پیش است. برای رفع این بحران، توسعه کشاورزی پایدار در بهبود امنیت غذایی نقش بسزایی خواهد داشت. هدف این مطالعه بررسی اثرات فضایی پایداری کشاورزی بر امنیت غذایی خانوارهای روستایی در 30 استان ایران طی دوره زمانی2006 تا 2016 است. بدین منظور ابتدا سطح کلی پایداری کشاورزی با استفاده از یک شاخص ترکیبی پایدار کشاورزی (ICSA) و وزن دهی سنجه ها بر اساس روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) محاسبه گردید. از شاخص کلی امنیت غذایی خانوار (AHFSI) برای تعیین وضعیت امنیت غذایی خانوارهای روستایی استفاده شد و میزان اثر گذاری پایداری کشاورزی بر امنیت غذایی خانوارهای روستایی در کنار سایر عوامل موثر، با استفاده از مدل خودرگرسیونی فضایی (SAR) با داده های پنلی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد اثرات سرریزهای فضایی پایداری کشاورزی بر شاخص امنیت غذایی مثبت و معنی داری است: یک درصد افزایش در شاخص پایداری کشاورزی هر استان، باعث 0.043 درصد افزایش امنیت غذایی در همان استان به طور مستقیم می شود و یک درصد افزایش در شاخص پایداری کشاورزی در سایر استان ها ، باعث افزایش0.0131 درصد شاخص امنیت غذایی به طور غیر مستقیم می شود. از اینرو، با توجه یه تاثیر مثبت پایداری کشاورزی بر امنیت غذایی لازم است متولیان،بخش کشاورزی با سرمایه گذاری بر روی زیرساخت های تولید در استان های مختلف ایران اقدامات خود را به سمت افزایش تولید پایدار که مقدمه ای برای استقرار امنیت غذایی پایدار است، پیش ببرند.