آیا تغذیه با جیره حاوی آستاگزانتین می تواند منجر به بهبود پاسخ های فیزیولوژیک ماهی پرت (Cichlasoma synspilum ♀ × Cichlasoma citrinellum ♂) در مواجهه با نانو ذرات نقره محلول در آب شود؟

هدف از این مطالعه بهبود سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و شاخص های بیوشیمیایی پلاسمای خون ماهی پرت در مواجه با تنش نانو ذرات نقره محلول در آب با استفاده از جیره غنی شده با آستاگزانتین به تنهایی یا توام بانمک صفراوی بود. 200 قطعه ماهی پرت در سه تیمار، شامل تیمارهای شاهد، آستاگزانتین، آستاگزانتین- نمک صفراوی به مدت 90 روز تغذیه شدند. ماهیان سپس به مدت پنج روز در معرض μg/L250 نانو ذرات نقره محلول در آب قرار گرفتند. نتایج نشان داد که پس از تغذیه با جیره حاوی آستاگزانتین به تنهایی، سطح تمام آنزیم های اکسیداتیو پلاسما در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی کاهش یافت (p<0.05). تنش نانو ذرات نقره منجر به افزایش سطح آنزیم های اکسیداتیو پلاسما در ماهیان گروه شاهد شد اما چنین افزایشی در ماهیان تغذیه شده با استاگزانتین مشاهده نشد (p>0.05). پس از دوره تغذیه 90 روزه، سطوح آنزیم های کبدی آسپارات ترانس آمیناز و آلانین ترانس آمیناز در تیمار آستاگزانتین- نمک صفراوی پایین تر از سطوح این آنزیم ها در ماهیان سایر گروه های آزمایشی بود (p<0.05)، پس از تنش نانوذرات نقره سطح دو آنزیم مذکور در تیمار های شاهد و آستاگزانتین، به طور محسوسی کاهش یافت با این وجود تغییر محسوسی در تیمار آستاگزانتین- نمک صفراوی مشاهده نشد (p>0.05). نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از آستاگزانیتن به تنهایی یا در تلفیق با نمک صفراوی می تواند باعث بهبود شاخص های اکسیداتیو و بیوشیمیایی پلاسمای خون ماهی پرت در مواجه با نانو ذرات نقره شود، اثرات تقویت کننده نمک صفراوی بر اثر بخشی استاگزانتین در برخی شاخص ها مشاهده شد.