اثرات تمرینات اصلاحی بر فرکانس نیروی عکس العمل زمین طی فرود در سالمندان دارای ژنووالگوم

اهداف:

 هدف این مطالعه بررسی اثرات یک پروتکل تمرین اصلاحی بر طیف فرکانس نیروی عکس العمل زمین، در افراد سالمند دارای ژنووالگوس طی حرکت فرود دو پا بود.

مواد و روش ها:

 پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. 13 مرد سالمند دارای ژنووالگوس در گروه آزمایش و 13 مرد سالمند دارای ژنووالگوس در گروه کنترل جهت شرکت در این پژوهش داوطلب شدند (کد ثبت کارآزمایی بالینی: IRCT2016110230657N1). داده های نیروی عکس العمل توسط دو دستگاه صفحه نیرو کیستلر اندازه گیری شدند. برنامه تمرینی سه جلسه در هفته و به مدت 16 هفته بود. از شرکت کنندگان رضایت نامه کتبی دریافت شد و طرح پژوهش در کمیته اخلاق مورد تایید قرار گرفت. افراد دارای سابقه آسیب از مطالعه خارج شدند و از آزمون واریانس (2×2) با اندازه های تکراری جهت تحلیل آماری استفاده شد.

یافته ها:

 میانگین سنی در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب برابر 2/21±63/92 و 2/62±64/01 سال بود. اثر عامل زمان با استفاده از آزمون واریانس (2×2) با اندازه های تکراری در فرکانس با توان 99/5 درصد، در راستای عمودی (0/003=P) و تعداد هارمونی های ضروری در راستای قدامی خلفی (0/006=P) در پای چپ معنادار بود. همچنین اثر عامل گروه با استفاده از آزمون واریانس (2×2) با اندازه های تکراری، بر فرکانس با توان 99/5 درصد (0/006=P) و تعداد هارمونی های ضروری (0/047=P) در راستای عمودی در سمت چپ معنادار بود. به علاوه، اثر تعاملی زمان*گروه با استفاده از آزمون واریانس (2×2) با اندازه های تکراری در فرکانس باتوان 99/5 درصد (0/001>P) و تعداد هارمونی های ضروری (001/0=P) در راستای عمودی در پای چپ معنادار بود. نتایج تحلیل آزمون تی همبسته نشان داد در گروه تجربی تعداد هارمونی ضروری در راستای عمودی در پای چپ در پس آزمون بیشتر از پیش آزمون است (0/018=P).

نتیجه گیری:

 به طور کلی تمرینات اصلاحی سبب بهبود در طیف فرکانس نیرو های عکس العمل زمین طی حرکت فرود در سالمندان با پای ضربدری شد.