شناسایی منابع استرس شغلی و بررسی ارتباط آنها با عوامل فردی و شغلی در پرستاران بیمارستان های آموزشی رشت (شمال ایران) در سال 1394

پرستاران استرس بیشتری را در مقایسه با سایر کارکنان سلامتی تجربه می کنند. استرس شغلی اثر مهمی بر عملکرد پرستاران و سازمانهای مراقبتی داشته و ارایه مراقبتهای با کیفیت و ایمن را به مخاطره می اندازد. مطالعه حاضر با هدف شناسایی منابع  استرس شغلی و بررسی ارتباط آنها با عوامل فردی و شغلی پرستاران انجام شد.

مطالعه ای تحلیلی و مقطعی، در بین پرستاران بیمارستانهای آموزشی رشت در سال 1394 انجام شد. تعداد نمونه بر اساس فرمول کوکران  برآورد شد (n=250) که به روش تصادفی طبقه ای از بخشهای بالینی در تمام بیمارستان های آموزشی انتخاب گردید. داده ها با پرسشنامه مشخصات فردی- شغلی و مقیاس استرس شغلی تافت اندرسون شامل34 سوال در هفت حیطه استرس زای  شغلی پرستاران  جمع آوری شد. داده ها با آزمونهای آماری تی مستقل، ANOVA، فریدمن و ضریب همبستگی پیرسن با کاربرد نرم افزار SPSS V21.0 تحلیل گردید (سطح معنی داری کمتر از 0/05).

یافته ها: 

نمره کل استرس شغلی پرستاران (12/47± 72/46) بود و 77/8% از پرستاران استرس خود را در سطح شدید گزارش نمودند. بیشترین منابع استرس زای مربوط به "عدم اطمینان از درمان"، "رنج و مرگ بیماران" و "حجم کاری" بود در حالیکه کمترین منبع استرس زا مربوط به "کمبود منابع حمایتی" بود. تفاوت معنی داری بین نمرات حیطه های هفتگانه منابع استرس زای شغلی وجود داشت  .(p = 0.001) علاوه بر این نمرات استرس شغلی رابطه معنی داری با جنسیت، تاهل، تحصیلات، نوع بخش، نوع شیفت کاری، نوع بخش و نوع استخدام پرستاران نداشت (0/05>P).  استرس شغلی با سایر ویژگیهای فردی و شغلی پرستاران  همبستگی معنی داری نداشت (0/05>P).

نتیجه گیری:

 با توجه به سطوح بالای استرس شغلی پرستاران، مداخلات مستمر  تعدیل استرس در سطوح  فردی و سازمانی بویژه در رابطه با بیشترین منابع استرس زا شامل "عدم اطمینان از درمان" و  "حجم کاری" ضرورت دارد. پیشنهاد می شود مداخلات در سه سطح؛ اولیه (مربوط به کاهش استرس زاها)، ثانویه (با هدف کاهش واکنش پرستاران به استرس زاها) و ثالثیه (با تمرکز بر کمک خاص به پرستارانی که سطوح بالایی از استرس دارند) انجام شود.