روند تغییرات وزن و بهبود زخم در فیل ماهیان پرورشی ایمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون 17- بتا استرادیول

نظر به روند طولانی بلوغ در ماهیان خاویاری، امروزه از راهکارهای مختلف مدیریتی و تغذیه ای برای کوتاه کردن این دوره استفاده می شود. ایمپلنت های هورمونی باعث پیش انداختن رسیدگی و موفقیت تولیدمثل در این ماهیان می شوند که این امر مستلزم جراحی و در پی آن ایجاد عارضه زخم و عواقب احتمالی آتی بر بدن این ماهیان است. در این مطالعه، 20 عدد فیل ماهی سه ساله (2/0±9/6 کیلوگرم) در حوضچه های بتونی برای مدت 168 روز نگهداری شدند و هر 45 روز یک بار با کپسول های محتوی مقادیر صفر، 3، 6 و 12 میلی گرم هورمون 17- بتا استرادیول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن با ایجاد شکاف یک سانتی متری در ناحیه شکمی ایمپلنت شدند. هر سه هفته پس از کاشت، شاخص زخم  و روند تغییرات وزنی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تیمارهای مختلف به لحاظ شاخص بهبود زخم اختلاف معنی داری یافت نشد و عمدتا پس از سه هفته بهبود یافتند. روند تغییرات وزنی در زیست سنجی های اول، دوم و سوم اختلاف معنی داری نداشت، اما ماهیان هورمون تراپی شده در مقایسه با ماهیان تیمار شاهد به لحاظ وزنی و سایر شاخص های رشد (وزن کسب شده، نرخ رشد ویژه و شاخص وضعیت)، اختلاف معنی داری را در مرحله چهارم ایمپلنت به نمایش گذاشتند (05/0>P)، هر چند اختلاف معنی داری بین ماهیان ایمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون، به لحاظ وزنی یافت نشد (05/0>p). این نتایج نشان می دهد که هورمون 17- بتا استرادیول با تغییر در مسیرهای فیزیولوژیک، بخش اعظم انرژی را از رشد عضلانی به فرآیندهای مربوط به رسیدگی جنسی تخصیص می دهد. نظر به اثرات متفاوتی که هورمون 17- بتا استرادیول بر عملکردهای مختلف بدن ماهیان می گذارد، نتایج این مطالعه نشان داد که هر چند وزن ماهیان به طور معنی داری تحت تاثیر هورمون استرادیول قرار گرفت، اما بهبود زخم در آن ها تقریبا روندی بدون تغییر و مستقل داشت.