اثر زاویه ی قرارگیری ایمپلنت ها بر دقت قالب گیری به روش های تری باز و بسته

زاویه دار بودن ایمپلنت ها نسبت به یکدیگر ممکن است باعث کاهش دقت قالب های تهیه شده گردد و روش قالب گیری، دقت کست نهایی را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از این مطالعه، تعیین دقت ابعادی کست اصلی در زوایای مختلف قرارگیری ایمپلنت های دندانی بود.

در این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی، یک مدل آکریلی بی دندانی پارسیل یک طرفه با 2 ایمپلنت در ناحیه ی پرمولر دوم و مولر دوم مندیبل، تهیه گردید. قالب گیری از آن در 9 حالت، همزمان با تغییر زوایای دو ایمپلنت (صفر، 15+ درجه، 15- درجه) با استفاده از دو روش قالب گیری تری بسته و تری باز و ماده ی قالب گیری پلی وینیل سایلوکسان انجام شد. کست های نهایی توسط دستگاه اسکنر لیزری اسکن شده و اطلاعات، جهت اندازه گیری زاویه ی ایمپلنت ها به نرم افزار Materialise Magics داده شد. میزان دقت ابعادی قالب ها در حالت های مختلف ایمپلنت ها محاسبه و بر حسب موقعیت های موازی، همگرا و واگرا به همراه زاویه ی قرارگیری آن ها تعیین گردید. داده ها توسط آزمون های تی تست، آنالیز واریانس دو طرفه و نرم افزار SPSS نسخه ی 22 تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α).

هنگامی که زاویه ی هر دو ایمپلنت صفر درجه بود، تفاوت معنی داری بین دو روش قالب گیری تری باز و تری بسته مشاهده نشد (0/102 = p value)، در حالی که وقتی زاویه ی ایمپلنت ها بیش از 15 درجه بود، قالب گیری با روش تری باز دقیق تر از تری بسته بود (0/05 > p value).

زاویه ی بین ایمپلنت ها و روش های قالب گیری، دقت کست نهایی را تحت تاثیر قرار می دهد. در شرایطی که زاویه ی ایمپلنت ها از صفر تا 30 درجه افزایش پیدا می کند، تغییر شکل (دیستورشن) قالب ها نیز بیشتر می شود.