سبک و ژانر در سینمای هنری ایران (موردکاوی فیلم های خشت و آینه، سیاوش در تخت جمشید، طبیعت بی جان و مرثیه)

در این پژوهش با استناد به آرای نظریه پردازان تکامل گرا مانند ژیل دلوز و نظریه پردازان سبک گرای تحلیلی مانند دیوید بردول تصویری کلی از سینمای مدرنیستی به مثابه سینمای هنری ترسیم می شود. سپس با استفاده از نظریات کواچ به چهار سبک و هفت ژانر رایج سینمای هنری پرداخته می شود. با تکیه بر این چارچوب نظری و روش توصیفی تحلیلی به تحلیل چهار نمونه فیلم از سینمای هنری ایران در بازه زمانی 1346 تا 1357 پرداخته می شود. این یافته ها بر لزوم بازنگری در رده بندی های رایج در سینمای ایران صحه می گذارند و بر ناکارآیی رده بندی هایی مانند «موج نو سینمای ایران » برای طبقه بندی چنین فیلم هایی تاکید می کنند. با تکیه بر رده بندی پیشنهادی در این مقاله که مولفه های نظری و جنبه های سبکی و ژانری سینمای هنری را هم مد نظر قرار می دهد می توان به نحو نظام مندتری به تبیین و تحلیل نمونه ها پرداخت. نمونه های مورد بررسی ذیل چهار سبک کمینه گرایی، ناتورالیسم، تزیین گرایی و تیاترگرایی سینمای هنری و ژانرهای درام بسته، ملودرام و سفر ذهنی جای می گیرند و نه تنها موید نظریات دلوز مبنی بر سینما به مثابه زمان در سینمای مدرن بلکه واجد مشخصه های فرمی مورد اشاره دیوید بردول در سینمای هنری نیز هستند. سینمای هنری ایران با ترسیم ازخودبیگانگی ها و فقدان ها و بازنگری انتقادی جهان اسطوره ای و معاصر به جایگاه و رده متمایزی دست مییابد.