اثر سطح های مختلف نیتروژن، ورمی کمپوست و نیتراژین بر ویژگی های ریخت شناسی، شاخص سبزینگی و عملکرد توت فرنگی در شرایط گلخانه ای

استفاده از کودهای آلی و زیستی برای دست یابی به کشاورزی پایدار، کاهش کاربرد کودهای شیمیایی و تولید محصول سالم مورد توجه است. آزمایشی گلخانه ای برای بررسی تاثیر ورمی کمپوست و نیتراژین و کود شیمیایی نیتروژن بر برخی شاخص های رشد توت فرنگی رقم آروماس به صورت فاکتوریل و در قالب طرح به طورکامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورها شامل نیتروژن (صفر، 50، 75 و 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، به ترتیب معادل صفر، 75، 5/112 و 150 میلی گرم نیتروژن در هر گلدان)، ورمی کمپوست (صفر، 5/0 و 1 درصد وزنی) و کود زیستی نیتراژین (تلقیح و عدم تلقیح) بود. نیتراژین عملکرد کل میوه را 5/8% افزایش داد. بیشترین عملکرد کل میوه (8/71 گرم در گلدان) با کاربرد تیمار 75 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، 5/0% ورمی کمپوست و تلقیح با نیتراژین و کمترین آن (3/13 گرم در گلدان) از تیمار شاهد بود. بیشترین وزن خشک اندام هوایی (06/6 گرم در گلدان) با کاربرد تیمار 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، 1% ورمی کمپوست و تلقیح با نیتراژین به دست آمد. رشد و عملکرد توت فرنگی، با کاربرد 75 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به همراه نیتراژین و ورمی کمپوست، در مقایسه با کاربرد 100 کیلوگرم نیتروژن به تنهایی، مشابه بود. کاربرد کودهای زیستی می تواند ضمن افزایش عملکرد گیاه، باعث کاهش مصرف استفاده از کودهای شیمیایی به میزان 25% شود.