بررسی روابط خانوادگی، خودکنترلی و ناگویی خلقی به عنوان عوامل پیش بینی کننده اختلال بی اشتهایی روانی

اختلال بی اشتهایی روانی یکی از اختلال های نسبتا شایع روانی است که در دهه های اخیر شیوع یافته و تعداد زیادی افراد، به ویژه دختران جوان را تحت تاثیر قرار داده است. این پژوهش به منظور پیش بینی اختلال بی اشتهایی روانی به عنوان متغیر ملاک و روابط خانوادگی، خودکنترلی و ناگویی خلقی به عنوان متغیرهای پیش بین انجام گرفت. 

این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی است. نمونه این مطالعه شامل 109 نفر از زنان شهر شیراز بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند. بی اشتهایی روانی با استفاده از پرسشنامه گارنر و گرفینکل (1979)، روابط خانوادگی با استفاده از پرسشنامه پیوند خانوادگی پارکر و همکاران (1979)، خودکنترلی با استفاده از مقیاس خودکنترلی گراسمیک (1993) و ناگویی خلقی با به کارگیری مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (1986) اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون رگرسیون چندگانه به روش گام به گام مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.

 یافته ها: 

یافته ها نشان دادند که شتاب زدگی به عنوان یکی از زیر مقیاس های خودکنترلی  (05/0, p< 24/0- β =) و حمایت افراطی از زیر مقیاس های روابط خانوادگی (05/0, p< 23/0 β =)، اختلال بی اشتهایی روانی را پیش بینی  کردند. این در حالی است که ناگویی خلقی قادر به پیش بینی اختلال بی اشتهایی روانی نبود.

 نتیجه گیری:

پژوهش نشان داد که تلاش برای تنظیم شتاب زدگی و کاهش حمایت افراطی در روابط خانوادگی در پیش گیری از ابتلا به بی اشتهایی روانی می تواند موثر باشد.