اثر تعامل همه جانبه بر تعاملات و رابطه اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر بخشی مداخله تعامل همه جانبه بر تعاملات اجتماعی و ارتباط اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم است. اختلال طیف اوتیسم یکی از اختلالات رشد است و تا کنون روش های مختلفی جهت کاهش علایم آن ایجاد شده، در این پژوهش روش تعامل همه جانبه مورد آزمون قرار گرفته است.

این پژوهش به دلیل بکار گیری نمونه غیره تصادفی نیمه آزمایشی و با گروه کنترل و مرحله پیش آزمون و پس آزمون می باشد. جامعه این پژوهش شامل کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم است که به وسیله نمونه گیری دردسترس از میان مراکز اوتیسم شهر اهواز مرکز نهال انتخاب و تعداد 11 کودک در گروه آزمایش و 11 نفر نیز در گروه کنترل قرار گرفتند. از مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام (گارس) جهت اندازه گیری متغیرهای پژوهش استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از روش های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و به منظور بررسی اثر بخشی مداخله از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده شد.

 بحث و نتیجه گیری: 

با توجه به یافته ها روش تعامل همه جانبه بر بعد تعامل اجتماعی موثر است ولی بر بعد ارتباط موثر نبود. بعد ارتباط عمدتا کاربرد زبان را در بر می گیرد و حوزه اختصاصی تری نسبت به تعامل به طور عام است بنابراین اثربخشی این روش بر تعامل اجتماعی تایید شد ولی بر ارتباط اجتماعی مورد تایید قرار نگرفت.