پتانسیل سنجی احداث نیروگاه های فتوولتائیک در ایران با بهره گیری از روش فازی

اانرژی خورشیدی در مقایسه با سایر منابع انرژی یکی از مهم ترین، قابل دسترس ترین و پاک ترین منابع انرژی کره زمین است که بهره برداری درست و بهینه از آن موجب پیشرفت های چشمگیر در بخش انرژی می گردد. این انرژی به عنوان یک منبع مفید و نامحدود که فاقد خطرات و اثرات نامطلوب زیست محیطی است، می تواند جایگزین مناسبی برای سوخت های فسیلی و همچنین فرصتی مناسب در مناطقی با اقلیم گرم و خشک از جمله بخش های وسیعی از ایران برای رشد و توسعه اقتصادی باشد. هدف از این پژوهش پتانسیل سنجی کشور ایران به لحاظ اقلیمی و زیرساختی جهت یافتن مناطق مستعد برای احداث نیروگاه خورشیدی فتوولتاییک است. به این منظور ابتدا به بررسی همه جانبه عوامل موثر بر انرژی خورشیدی، ازجمله متغیرهای اقلیمی (شدت تابش و میانگین دمای سالیانه)، مکانی (فاصله از خطوط انتقال نیرو و راه های دسترسی، فاصله از شهر ها و فاصله از گسل ها)، محیطی (ارتفاع، شیب، جهت شیب و کاربری اراضی) و هواشناسی (رطوبت، روز های ابری، روزهای غبارآلود، سرعت باد) پرداخته شده و سپس با توجه به ماهیت مکانی متغیرهای موثر در مکان یابی نیروگاه خورشیدی فتوولتاییک و با تلفیق آن ها به وسیله روش فازی در محیط سیستم اطلاعات مکانی، مناطق مستعد در سطح کشور شناسایی و در چهار سطح نامناسب (65%)، خوب (23%)، عالی (11%) و ممتاز (1%) برحسب بیشترین امتیاز برهم نهی فازی طبقه بندی می شود. در این رتبه بندی استان های کرمان، خراسان جنوبی، فارس، یزد، هرمزگان و سیستان و بلوچستان به ترتیب مناسب ترین مناطق شناخته شدند. در مجموع مساحتی بالغ بر 557.000 کیلومترمربع از خاک ایران دارای پتانسیل بالا جهت احداث نیروگاه خورشیدی فتوولتاییک است.