کشاورزی بوم شناختی و امنیت غذایی

جهان اکنون به این نتیجه رسیده است که دستیابی به امنیت غذایی پایدار با رهیافت‏های تولیدمحوری و سودای تولید هر چه بیشتر  موجب نابودی منابع و سامانه‏های کشاورزی می‏‏شود. بنابراین باید با نگرشی بوم‏شناختی‏ که بر محور کشاورزی پایدار و بهره‏وری استوار می‌‌باشد، ضمن تولید غذای کافی و سالم، زمینه‌‌های حفظ منابع و سلامت محیط را نیز فراهم ‏آورد. به باور بسیاری از متخصصان و سیاست‌گذاران، کشاورزی بوم‎شناختی راه مناسبی برای تامین امنیت غذایی پایدار در آینده و رهیافتی برد- برد است که با ایجاد هم‏افزایی‎ها موجب افزایش تولید غذا و بهبود امنیت غذا و تغذیه و همزمان حفظ خدمات بوم‏نظامی و تنوع زیستی می‌‌شود که اجزای ضروری تولید پایدار کشاورزی هستند. اصول کشاورزی بوم‏شناختی مبتنی است بر کمینه‏سازی مصرف نهاده‏های برون‏ مزرعه‏ای و بیشینه‏سازی اتکا به نهاده‎ها و عملیات درون مزرعه‏ای. سلامت مواد غذایی نیز زمانی حاصل می‏شود که برابر تعریف، پسماند نهاده‏های کشاورزی، عامل‌‌های بیماریزا، فلزهای سنگین و دیگر آلاینده‏ها در مواد غذایی حضور نداشته باشند که این هدف مهم با کشاورزی بوم‏شناختی به ‌‌دست می‌‌آید. از سوی دیگر، ارتقای تاب‏آوری سامانه‏های کشاورزی در ایران و دیگر منطقه‌‌های خشک و نیمه‏خشک که تغییر اقلیم در آن‌ها موجب تشدید تنش‏های محیطی، از جمله خشکی، شوری و گرما می‏شود مستلزم توجه به رویکردهای بوم‎شناختی در تولید فراورده‌‌های کشاورزی است. ایران نیز برای دستیابی به امنیت غذایی پایدار باید در مسیر کشاورزی بوم‏شناختی گام بردارد، کشاورزی بوم‏شناختی‌ای که دانش‏بنیان، بوم‏سازگار، اقتصادمحور و بر پایه ظرفیت محیطی سرزمینی باشد.