اثر فعالیت ورزشی مقاومتی با محدودیت جریان خون و تنفس بر پاسخ تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در مردان کشتی گیر

فعالیت مقاومتی با شیوه های جدید تمرینی همچون استفاده از ماسک تمرینی و محدودیت جریان خون که با شدت های پایین تر نسبت به روش سنتی انجام می شود، پاسخ های فیزیولوژیکی مختلفی را به همراه دارد. از این رو، هدف اصلی این پژوهش بررسی اثر فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون و تنفس بر پاسخ تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در مردان کشتی گیر بود.

 روش ها:

در این مطالعه 8 مرد کشتی گیر (با میانگین سنی 7/4±87/26 سال و شاخص توده بدنی 49/2±26/25 کیلوگرم بر متر مربع) در سه هفته متوالی و به صورت تصادفی سه روش فعالیت مقاومتی سنتی (کنترل) (1RM 80%)، فعالیت مقاومتی به همراه محدودیت جریان خون و فعالیت مقاومتی با محدودیت تنفس (1RM30%) را انجام دادند. فعالیت مقاومتی شامل اجرای 4 نوبت 15 تکراری حرکت اسکوات بود. نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از فعالیت جمع آوری شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی آنالیز شدند.

 یافته ها: 

هر سه روش فعالیت مقاومتی (RE) موجب افزایش معنادار تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عدم تغییر کورتیزول پس از فعالیت شد (001/0 <p). اما تفاوت معناداری بین روش ها مشاهده نشد.

نتیجه گیری:

 نتایج این پژوهش نشان داد که فعالیت مقاومتی با با محدودیت جریان خون و تنفس می تواند مشابه فعالیت مقاومتی سنتی پاسخ های هورمونی مثبتی به همراه داشته باشد. بنابراین، به نظر می رسد این روش های تمرینی اثربخشی مناسبی برای بهبود تغییرات هورمونی دارد.