ارزیابی زنده مانی سلولهای بنیادی مزان شیمی مشتق از بافت چربی در محیط کشت شبیه سازی شده دیابت

مقدمه :

در دیابت سلولهای بنیادی با شرایط نامساعد بافتی مواجهه هستند که برخی از آنها عبارتند از غلظت بالای گلوکز در خارج سلول، استرس اکسیداتیو و محرومیت از فاکتورهای رشدمتعاقب ایسکمی. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر این شرایط بر سلولهای بنیادی است.

روش کار :

سلولهای بنیادی از بافت چربی زیرجلدی موشهای صحرایی جدا گردید. برای شبیه سازی حالت هیپرگلیسمی، سلولها 24 ساعت در محیط کشت حاوی mM 50 - 25 گلوکز نگهداری شدند. برای ایجاد مدل ایسکمی، سلولها برای 12 الی 36 ساعت در محیط فاقد گلوکز و فاکتورهای رشد تیمار شدند. به منظور القای استرس اکسیداتیو، 2O2H با غلظت μM 800 - 100 برای 24 ساعت به محیط سلولها اضافه شد. زندهمانی سلولها با آزمون تیازولیل بلو تترازولیوم تعیین گردید.

یافته ها

افزایش گلوکز محیط از mM 25 به mM 50 اثری بر زندهمانی سلولهای بنیادی نداشت. درصد سلولهای زنده پس از 12 ، 24 و 36 ساعت مجاورت با محیط فاقد گلوکز و فاکتورهای رشد کاهش یافت 05 / 0 > P غلظتهای μM 400 و μM 800 از 2O2H درصد سلولهای زنده را کاهش داد 05 / 0 > P . افزایش غلظت گلوکز محیط کشت سمیت سلولی ناشی از 2O2H را افزایش نداد. 

نتیجه گیری :

سلولهای بنیادی در کوتاه مدت به استرس اکسیداتیو و محرومیت از گلوکز و فاکتورهای رشد حساستر از سمیت ناشی از گلوکز زیاد هستند. بنابراین، رادیکالهای آزاد اکسیژن و اختلالات خونرسانی از علل اصلی آسیب سلولهای بنیادی و لذا کاهشترمیم بافتی در دیابت است.