مقایسه اثر بخشی طرحواره درمانی و درمان یکپارچه نگر طرحواره محور بر مولفه های تکانشگری درویژگی های شخصیت مرزی

تکانشگری یکی از مشکلاتی است که افراد دارای ویژگی های شخصیتی مرزی از آن رنج می برند. با توجه به این نکته، این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان یکپارچه نگر طرحواره محور بر تکانشگری و مولفه های آن در افراد دارای ویژگی های شخصیت مرزی اجرا شد.

روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش، سه گروهی با دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون بود. به منظور انجام پژوهش از میان 70 نفر دارای ویژگی های شخصیت مرزی در شهر اصفهان در زمستان سال 1396 و نیمه اول سال 1397، 45  نفر بر مبنای ملاک های ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (15 نفر برای هر گروه) گمارده شدند. پرسشنامه تکانشگری بارات (BIS-11) برای سنجش متغیر وابسته در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. گروه درمان یکپارچه نگر طرحواره محور و طرحواره درمانی هر یک به مدت 15 جلسه، تحت درمان قرار گرفته و گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت ننمود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی از طریق نرم افزار SPSS، نسخه21  تحلیل شد.
 

نتایج نشان داد که دو در مان یکپارچه نگر طرحواره محور و طرحواره درمانی با گروه کنترل در تکانشگری کلی، تکانشگری شناختی و تکانشگری حرکتی در پس آزمون پس از کنترل پیش آزمون تفاوت معناداری دارند (001/0>p)، ولی در مولفه بی برنامگی بین دو درمان و گروه کنترل تفاوت معناداری به دست نیامد (05/0<p). همچنین دو در مان یکپارچه نگر طرحواره محور و گروه طرحواره درمانی در تاثیر بر تکانشگری دارای تفاوت معناداری نبودند (05/0<p).

بر مبنای یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که درمان یکپارچه نگر طرحواره محور و طرحواره درمانی، درمان هایی موثر برای کاهش میزان تکانشگری در افراد دارای ویژگی های شخصیت مرزی هستند. پیشنهاد می شود که این دو درمان برای افراد دارای ویژگی های شخصیت مرزی در مراکز درمانی استفاده شوند.