بررسی مطلوبیت زیستگاه و مسیرهای ارتباطی آهوی ایرانی در غرب استان کرمانشاه و شرق کشور عراق (مطالعه موردی: منطقه شکارممنوع قراویز)

ارتباط یک ویژگی مهم سیمای سرزمین است که در صورت نابودی، تنوع زیستی در معرض خطر جدی قرار می گیرد. آهوی ایرانی (Gazella subgutturosa subgutturosa) از گونه های شاخص دشت های ایران است که در منطقه شکار ممنوع قراویز در غرب استان کرمانشاه پراکنش دارد. به دلیل آسیب پذیر بودن زیستگاه های این گونه، تهدیدات متعددی پتانسیل تاثیرگذاری را بر روی این گونه دارند. درنتیجه حفظ زیستگاه های مطلوب و راه های ارتباطی بین این زیستگاه ها ضروری است. هدف این مطالعه شناسایی مسیرهای ارتباطی گونه در منطقه شکار ممنوع قراویز با بخش های غربی محدوده پراکنش گونه در کشور عراق است. ابتدا مطلوبیت زیستگاه گونه با استفاده از مدل مکسنت تهیه شد. سپس نتایج مدل به مرزی که محدوده گدار بین ایران و عراق را شامل می شود تعمیم داده شد. به منظور مدل سازی، از نقاط حضور گونه و 9 متغیر زیستگاهی استفاده شد. با اعمال حد آستانه بر روی نقشه مطلوبیت زیستگاه، بلوک های زیستگاهی شناسایی شدند. از معکوس نقشه مطلوبیت به عنوان نقشه هزینه جا به جایی استفاده شد. مدل سازی دالان با استفاده از روش تحلیل کم ترین هزینه، بین بلوک های زیستگاهی صورت گرفت. نتایج نشان داد که متغیرهای فاصله از جاده، ارتفاع و شیب بر روی گونه، بیش ترین تاثیر را داشته اند. براساس متریک های تراکم و مطلوبیت سیمای سرزمین، بالاترین ارزش حفاظتی برای جا به جایی بین لکه های زیستگاهی، مربوط به دالان های غربی منطقه قراویز در مجاورت با کشور عراق است.