مقایسه تاثیر تحریک الکتریکی عملکردی و ورزش درمانی عملکردی در درمان سکته مغزی ایسکمی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده

سکته مغزی سومین علت ناتوانی و مرگ و میر در جهان محسوب می شود. بنابراین، یافتن درمان جدیدی جهت افزایش توان بخشی معلولیت بعد از سکته مغزی مهم است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تحریک الکتریکی عملکردی و ورزش درمانی عملکردی در درمان سکته مغزی ایسکمی بود.

این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، در کلینیک فیزیوتراپی فاطمیه(س) رفسنجان در سال 1397 انجام شد. تعداد 33 بیمار مبتلا به سکته مغزی ایسکمی، به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند که به ترتیب تحریک الکتریکی عملکردی، ورزش درمانی عملکردی و درمان رایج فیزیوتراپی طی 10 جلسه دریافت کردند. قدرت مشت کردن، شدت اسپاستیسیتی، توانایی راه رفتن و ارزیابی سطح معلولیت در طی جلسات اول، دهم و یک ماه بعد از درمان بررسی شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه، دوطرفه با اندازه گیری های مکرر به همراه آزمون مقایسات چندگانه Tukey و مجذور کای  تجزیه و تحلیل شدند.

یافته های این مطالعه نشان داد که 10 جلسه تحریک الکتریکی از ورزش درمانی عملکردی و درمان رایج فیزیوتراپی در کاهش اسپاستیسیتی، افزایش توانایی راه رفتن و کاهش سطح معلولیت سکته مغزی ایسکمی موثرتر بوده است (001/0˂p). اما این سه روش در افزایش قدرت مشت کردن با هم تفاوت معنی داری نداشتند (070/0=p).

براساس یافته های این مطالعه پیشنهاد می شود که تحریک الکتریکی عملکردی در درمان عوارض سکته مغزی نظیر اسپاستیسیتی، مشکل راه رفتن و کاهش معلولیت استفاده شود.