کارآمدی آموزش مهارت های برقراری ارتباط موثر بر روابط بین فردی، میزان تاب آوری، و تنیدگی افراد کم شنوا

در بررسی کودکان با آسیب شنوایی به نظر می رسد که نخستین و مهم‌ترین مسئله این کودکان، مشکلات در برقراری ارتباط است؛ زیرا آنها اغلب قادر به ایجاد رابطه اجتماعی و متقابل با همسالان و بزرگسالان نیستند و سازش یافتگی عاطفی و مهارت‌های اجتماعی آنان با دشواری زیادی روبه‌رو است؛ از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی کارآمدی آموزش مهارت‌های برقاری ارتباط موثر بر روابط بین فردی تاب‌آوری و تنیدگی افراد کم‌شنوا است.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی، از نوع طرح پیش‌آزمون-پس آزمون، با گروه آزمایش و گواه است. از جامعه آماری پژوهش که شامل افراد کم شنوا با میانگین سنی 15 سال شهر تهران در سال 1397 بود با روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. برنامه آموزشی مهارت‌های برقراری ارتباط موثر در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای برای گروه آزمایش اجرا شد ولی گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. از پرسشنامه مهارت های بین فردی (ماتسون، 1983)، تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، 2003) و پرسشنامه تنیدگی (کوهن، 1983) به عنوان ابزارهای پژوهش استفاده شد.

نتایج آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد آموزش مهارت‌های برقراری ارتباط موثر بر روابط بین فردی (P=0/01، 26/29=F)، تاب‌آوری (P=0/03،5/27=F) و همچنین تنیدگی (P=0/01،22/60=F) نوجوانان کم‌شنوا موثر است؛ به طوری که این مداخله توانسته است روابط بین فردی و تاب‌آوری را در گروه آزمایش افزایش، و سطح تنیدگی آنها را کاهش دهد.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد برنامه مهارت های ارتباطی آموزش داده شده در این پژوهش توانسته است افراد گروه آزمایش را برای رویارویی موثر با مشکلات روابط بین فردی آماده کند؛ نیاز روانی به احساس برقراری ارتباط و تعلق داشتن را در آنها تقویت کند؛ و در نهایت به کاهش سطح تنیدگی، تقویت روابط بین فردی، و تاب آوری آنها منجر شود.