نقش تعدیل گر تسهیل خانواده-خود و محیط کاری خانواده دوستانه در کاهش اثر تعارض کار- خانواده برخشنودی خانوادگی، کیفیت روابط زناشویی و کیفیت فرزندپروری پرستاران

در جوامع امروزی کارمندان به طور مداوم با چالش های مرتبط با تعارض بین نقش های کاری و خانوادگی روبرو هستند. این تعارضات با مشکلات برجسته ای در حوزه خانوادگی مانند خشنودی خانوادگی، کیفیت روابط زناشویی و کیفیت فرزندپروری همراه است. از این رو روانشناسان صنعتی و سازمانی برای کاهش چنین اثرات نامطلوبی، پژوهش ها و تحقیقات خود را بر یافتن متغیرهای تعدیل گر متمرکز کرده اند.

مطالعه حاضر به صورت پیمایشی و از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل پرستاران متاهل و دارای فرزند بیمارستان های دولتی شهر اهواز بود که از میان آن ها 240 نفر به عنوان اعضای نمونه به روش نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب گردید. جهت جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های تعارض کار-خانواده کارلسون و همکاران (2000)، پرسشنامه خشنودی خانوادگی اری و همکاران (1999)، پرسشنامه کیفیت روابط زوجین کوندی و همکاران (2016)، مقیاس فرزندپروری آرنولد و همکاران (1993)، پرسشنامه تهسیل خانواده-خود دمروتی (2009)، مقیاس محیط کاری حامی خانواده اودل-دیسو و همکاران (2013)، استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت.

یافته ها نشان داد که تعارض کار-خانواده و خانواده-کار با خشنودی خانوادگی، کیفیت روابط زناشویی و کیفیت فرزندپروری رابطه منفی و معنی داری داشت (0/01 > P)، همچنین متغیر های تسهیل خانواد-خود و محیط کاری خانواده-دوستانه توانستند رابطه میان این متغیر ها را تعدیل کند.

نتایج حاکی از آن است که تعارض کار-خانواده و خانواده-کار نقش معنی داری در کاهش خشنودی خانوادگی، کیفیت روابط زناشویی و کیفیت فرزندپروری پرستاران داشتند. علاوه بر این، تسهیل خانواده-خود و محیط کاری خانواده-دوستانه توانستند رابطه بین این متغیرها را تعدیل کنند.