مروری بر اثرات درمانی هویج ایرانی (Daucus carota subsp. carota) و هویج فرنگی (Daucus carota L. var. sativus) در طب سنتی و یافته های نوین

هویج ایرانی یکی از گیاهان بومی فلات ایران محسوب می شود که از گذشته های بسیار دور به عنوان گیاه دارویی کشت می شده است. هدف از تحقیق حاضر، مروری بر مواد موثره اندام های مختلف زردک و هویج فرنگی، به ویژه ریشه آن در طب سنتی و نوین است.

مواد و روش ها:

این مطالعه که از نوع کتابخانه ای است، به شیوه مروری نقلی و با بهره گیری از کتاب های مهم طب سنتی و تاریخی و کاوش در پایگاه های اطلاعاتی در دسترس نظیر Science Direct، Google Scholar، PubMed، Scopus، SID انجام شد.

یافته ها:

زردک به دلیل وجود ترکیب های مغذی متنوع نظیر انواع ویتامین ها، مواد معدنی، فیبر و آنتی اکسیدان ها، به عنوان گیاهی دارویی با ارزش تلقی می شود. افزون براین به واسطه وجود ترکیب های فیتوشیمیایی فراوان، آن را به یکی از سبزی های پرمصرف در پیشگیری و درمان برخی از بیماری های مزمن در طب سنتی و نوین تبدیل کرده است. نتایج تحقیقات نشان داده است میزان قند ریشه هویج ایرانی بیشتر از هویج فرنگی و مقادیر آهن آن حدود سه برابر بیشتر است. به این دلیل هویج ایرانی برای جلوگیری از کم خونی توصیه می شود. زردک با داشتن کاروتنوییدهایی همچون آلفا-کاروتن و لوتیین، یکی از منابع با ارزش آنتی اکسیدانی طبیعی است که می تواند در جلوگیری از بسیاری از بیماری های چشمی، قلبی-عروقی، پوستی و انواع سرطان نقش داشته باشد.

نتیجه گیری:

با توجه به پژوهش های انجام گرفته، به ‏نظر می رسد هویج ایرانی به عنوان یکی از سبزی های بومی ایران، مورد اقبال عمومی قرار گرفته و از فرآورده های متنوع حاصل از ریشه آن، جزیی از رژیم غذایی تمام گروه های سنی مورد استفاده قرار گیرد.