مبانی عرفانی هستی شناسی عین القضات همدانی

عینالقضات همدانی (492-525ق.) از مهم ترین پیشروان سنت فلسفه ی حکمت ایرانی و نخستین عارفی است که محور آرای عرفانی خود را بر وجودشناسی بنا نهاد. هدف از پژوهش حاضر شناخت مبانی عرفانی هستی شناختی او و ریشه های آن با روش توصیفی-تحلیلی است که نشان می دهد اگرچه در تقسیم بندی وجود، عین القضات از فلاسفه متاثر است؛ ولی «ممکن الوجود» در تقسیم بندی او جایگاه حقیقی ندارد؛ زیرا معتقد است وجود یکی است و آن را جوهر یکتا و مصدر و کل هستی مینامد که هر چه جز او عدم است؛ اما او عدم را به دو معنی نیستی محض و پوشیدگی به کار برده که منظور از آن به ترتیب حدوث مادیات، و قدم انوار است، اعراضی که ذات بهواسطه آنها تجلی مییابد. بنابراین نور در هستیشناسی او ظهور وجود و معادل صفات الهی است که از صفت رحمانیت، نور محمد، و از صفت جباریت، نور ابلیس به وجود میآید؛ بههمین علت عینالقضات نور محمد را در کنار الله، مصدر موجودات نامیده و با نور دانستن ظلمت، از ثنویان فاصله گرفته و سعی نموده است با بحث «معیت»، صدور کثرت از وحدت و با بحث «تجلی»، ظهور صفات از ذات را تبیین نماید. همچنین این پژوهش نشان میدهد که عینالقضات با طرح اندیشه هایی نو در هستیشناسی مانند: جوهر یگانه، تجلی واحد، عدم ملال به واسطه عدم تکرار در تجلی و نظریه خلق مدام، در برخی مباحث مهم نظری عرفان، پیشرو بوده است.