بررسی اثر سطوح مختلف کمپوست و ورمی کمپوست سنبل آبی به عنوان بستر کاشت دورگ لیلیوم (Oriental × Trumpet) رقم سرانو

سنبل آبی یکی از علف هرزهای مهاجم جهان است که در سال های اخیر به عنوان تهدید جدی برای بیشتر تالاب های شمال کشور مطرح بوده است. هدف از پژوهش حاضر استفاده از کمپوست و ورمی کمپوست این گیاه به عنوان بستر کشت برای گل لیلیوم بود. ابتدا کمپوست و ورمی کمپوست سنبل آبی تهیه شد. آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی با نه تیمار شامل پیت 50% + پرلیت 50% (تیمار شاهد) و درصدهای 25، 50، 75 و 100 درصد کمپوست و ورمی کمپوست به اجرا در آمد. نتایج نشان داد بیشترین ارتفاع گیاه و تعداد غنچه ی باز شده مربوط پیت +پرلیت بود اما تفاوت معناداری بین تیمار مذکور با بسترهای 25، 50، 75 کمپوست و 25 و 50 ورمی کمپوست وجود نداشت. بیشترین تعداد سوخک در کمپوست 25% تولید شد. حداکثر محتوای کلروفیل b مربوط به کمپوست 25 و 100 درصد بود. بیشترین ریشه ی هوایی در 100 درصد ورمی کمپوست مشاهده شد. بالاترین غلظت نیتروژن برگ در بستر حاوی 25% ورمی کمپوست بود. غلظت فسفر در تیمار پیت + پرلیت در حداکثر بود. کمترین غلظت پتاسیم در تیمار 75 و 100% ورمی کمپوست مشاهده شد. بیش ترین غلظت کلسیم برگ مربوط به تیمار پیت + پرلیت بود، که تفاوت معنی داری با تیمارهای 25 و 75% کمپوست نداشت. با توجه به نتایج بدست آمده کمپوست سنبل آبی و درصدهای پایین تر ورمی-کمپوست می تواند جایگزین بستر پیت، در پرورش گیاه لیلیوم رقم سرانو باشد.